2 Μαρ 2008

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

….. Βρισκόμαστε γύρω στα 1530, προ Χριστού. Ο χώρος που καταλαμβάνει η Ελλάδα έχει υποστεί πολλές γεωλογικές μεταβολές από εκρήξεις ηφαιστείων, καταποντίσεις, καταβυθίσεις στεριάς και νησιών, εμφάνιση νησιών, σε τέτοιο βαθμό, που οι κάτοικοι της τότε Ελλάδας, εκμηδενίζονται. Ο Ήφαιστος, ο θεός των ηφαιστείων, έχει στήσει για καλά το εργαστήρι του στη Λήμνο, και κάθε τόσο ταράζει τα νερά της Αιγαιίδας. Πολύ παλιά οι άνθρωποι θεωρούσαν τα ηφαίστεια τέρατα που έβγαζαν από το στόμα τους φωτιά και λιωμένο σίδερο.

Όμως ο πολιτισμός του Αιγαίου, που αριθμεί πολλές χιλιετηρίδες ύπαρξης, καθώς και της Κρήτης, προσπαθεί να ξανανθίσει. Επίκεντρο η Στρογγύλη, η Ατλαντίδα, στο κέντρο του Αιγαίου, η μετέπειτα Θήρα, που πήρε το όνομά της από το Θήρα, το γιο του Αυτεσίωνα, όπου 3.500 χρόνια αργότερα ο αρχαιολόγος καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος θα ανακαλύψει το θαυμάσιο πολιτισμό της περιοχής, του 1600 π.Χ, στο Ακρωτήρι της Θήρας.

Στα 1530, λοιπόν ο Ήφαιστος, που θα μετακινηθεί στη Στρογγύλη, ( Ατλαντίδα; ) θα ξεσπάσει την οργή του πάνω σ αυτό το νησί, με φοβερή έκρηξη του ηφαιστείου, φοβερούς σεισμούς και καταποντισμούς σε όλα τα παράλια της Ελλάδας, και με τεράστια παλιρροϊκά κύματα που θα φτάσουν μέχρι τη Φοινίκη, την Ιουδαία, την Αίγυπτο και το Γιβραλτάρ.

Είναι ο σεισμός καταποντισμός-κατακλυσμός ( ο ίδιος με του Νώε), για τον οποίο ο αιγύπτιος ιερέας της Σάϊδας Κάτω Αιγύπτου, ο Σούχις, θα πει στον Σόλωνα που τον επισκέφθηκε το 580 π.Χ. - όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Κριτία»:

« Πριν περίπου 950 χρόνια, (1.530 π.Χ.) κατοίκησε τη χώρα σας η ωραιότερη και η πιο ευγενική φυλή που έζησε ποτέ πάνω στη Γη. Από αυτή τη φυλή, εσύ κι ολόκληρη η πόλη σου η Αθήνα, δεν είσαστε παρά ένας σπόρος, ένα απομεινάρι. Άγριοι σεισμοί και πλημμύρες έγιναν, και σ’ ένα μερόνυχτο, όλοι οι φιλοπόλεμοι λαοί που μάχονταν τη φυλή σου, άλλα και όλοι της φυλής σου, θάφτηκαν σαν ένα σώμα κάτω από τη γη της Ατλαντίδας κάτω από το νερό της θάλασσας».

Και έδειξε στο Σόλωνα γραπτά στοιχεία γι αυτά τα γεγονότα.

Κι ενώ οι κάτοικοι τα νησιών θα εξαφανιστούν, μεγάλες ζημιές θα πάθουν και τα παράλια της κεντρικής Ελλάδας. Θα απομείνουν μόνο όσοι ζουν στα ορεινά, ο Δευκαλίωνας με τα παιδιά του Πανδώρα, Αιθρία, Κελαινώ, Πρωτογένεια, Αμφικτύωνα, Έλληνα, Αιμονή και τη Θυϊα, ο Κραναός με την κόρη του Ατθίδα, ο Κέκροπας με την κόρη του Κρέουσα, και ο Δεσμόντης με την κόρη του Μελανθώ στην περιοχή της Στερεάς Ελλάδας, η Κερδώ, ο Φορονεύς, η Λαοδίκη, η Αργεία, ο Πελασγός, ο Λυκάων, ο Λέλεξ, και η Νιόβη στην Πελοπόννησο, και μερικοί άλλοι.

Έτσι η ζωή θα ξαναρχίσει από την αρχή στην τότε Ελλάδα, που δε λεγόταν έτσι, -είχε άλλα ονόματα - μόλις η κατάσταση θα ηρεμήσει. Οι αυτόχθονες είναι λίγοι, κι έτσι θα βρουν ευκαιρία εγκατάστασης πολλοί μετανάστες, κυρίως από την Αίγυπτο…….



ΟΙ ΔΑΝΑΪΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ



Στην Αίγυπτο υπήρχε ο θεός(!) Βήλος (Βάαλ), γιος του Ποσειδώνα και της Λιβύης. Αυτός είχε παντρευτεί την Ηερίη, που το όνομά της είχε πολύ παλιά η Αίγυπτος.

Κατά άλλους ο Βήλος είχε νυμφευθεί την Αγχινόη ή Αγχιρρόη, κόρη του Νείλου.

Παιδιά του Βήλου και της Ηερίης – η όποιας κι αν ήταν η γυναίκα του- ήταν ο Δαναός και ο Αίγυπτος- ήταν δίδυμοι. Αναφέρεται ότι αυτοί είχαν και άλλα τέσσερα αδέλφια, τους Κηφέα, Φινέα, Φοίνικα και τον Αγήνορα.

Όμως τόσο ο Δαναός όσο και ο Αίγυπτος είχαν αργείτικη καταγωγή αφού ήταν εγγονοί του Μέμφιδα, γιου της Ιούς και κόρης του Ίναχου του Αργους. Η Ιω είχε καταφύγει στην Αίγυπτο για να αποφύγει την οργή της θεάς Ήρας πριν από τον καταποντισμό - κατακλυσμό.

Αρχικά ο Αίγυπτος ορίστηκε από το Βήλο βασιλιάς της Αραβίας- την οποία ονόμασε Αίγυπτο - και ο Δαναός βασιλιάς της Λιβύης. Ο Αίγυπτος απέκτησε 50 γιους, και ο Δαναός 50 κόρες, από τις γυναίκες που παντρεύτηκε – Ευρώπη, Αντινόη, Τεγέα και Κασιέπεια.

Όμως ο Δαναός φοβόταν τους 50 γιους του Αίγυπτου. Γι αυτό ναυπήγησε πλοίο με 50 κουπιά, και μ αυτό ήρθε μαζί με τις κόρες του στο Αργος.

Έτσι ξαναγύρισε στα χώματα των πατέρων του γύρω στα 1500-1470 π.Χ., μετά από ένα πολυήμερο ταξίδι.

Σαν έφτασε εκεί ζήτησε από τον Σθενέλα, και από το γιο του Γελάνορα - γιο και εγγονό του βασιλιά Αργου αντίστοιχα - να του παραδώσουν το θρόνο, διότι του ανήκε, αφού η προγιαγιά του Ιω, ήταν κόρη του βασιλιά Ίναχου του Αργους.

Αυτοί οι δυο επιφυλάχθηκαν να απαντήσουν, και έθεσαν το θέμα σε δημοψήφισμα. Αλλά ενώ αναμενόταν η απάντηση του λαού, ένα λύκος μπήκε στην πόλη και επιτέθηκε σε ταύρο που ζούσε μέσα σ αυτή. Οι Αργείοι παρακολούθησαν την πάλη των δύο ζώων. Τελικά ο ταύρος νικήθηκε και κατασπαράχθηκε από το λύκο. Τότε οι κάτοικοι του Αργους, θεώρησαν το αποτέλεσμα οιωνό ευνοϊκό για το Δαναό και του παραχώρησαν το βασίλειο.

Μετά από αυτό ο Δαναός, έχτισε το ναό του Λυκίου Απόλλωνα και αφιέρωσε γλυπτό που παρίστανε την πάλη των δύο ζώων και μια νεαρή κοπέλα (προφανώς την Αρτέμιδα) που πετούσε πέτρες στον ταύρο. (Παυσανίας 19,3και 7).

Μετά αφιερώθηκε να διδάξει τα γράμματα, και την καλλιέργεια των αγρών στους Αργείους, να ανοίξει πηγάδια και να ποτίσει τις καλλιέργειες.

Όμως ενώ ζούσε ευτυχής με τις κόρες του, και τους υπηκόους του, κατέφθασαν στο Αργος οι γιοι του αδελφού του, που ήθελαν να παντρευτούν τις κόρες του, τις Δαναΐδες.

Υπήρξαν αντιρρήσεις, αλλά οι γιοι του Αίγυπτου, δε σήκωναν κουβέντα. Έτσι ακολούθησε ομαδικός γάμος, Αλλά την πρώτη νύχτα του γάμου οι Δαναΐδες κατάσφαξαν τους συζύγους με μικρά ξίφη που τις είχε εφοδιάσει ο πατέρας τους.

Ο μόνος γιος του Αίγυπτου που γλίτωσε ήταν ο Λυγκεύς, διότι τον ερωτεύθηκε η Δαναϊδα Υπερμήστρα, που του έτυχε, και τον φυγάδευσε.

Ο Δαναός βασίλευσε ως τα βαθιά γεράματά του.

Από μία από τις Δαναΐδες, την Αμυμώνη γεννήθηκε ο Ναύπλιος ο Α, από την ένωσή της με το Θεό Ποσειδώνα, αναφέρεται.



ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕ…… ΦΩΤΙΕΣ



Ο Λυγκέας, όταν τον φυγάδευσε η Υπερμήστρα, παρακούοντας τον πατέρα της αφού προηγούμενα κοιμήθηκε μαζί του, γεμάτος έρωτα, πήγε σε πόλη της Αργολίδας που από αυτόν ονομάστηκε Λυγκεία. Εκεί άναψε μεγάλο πυρσό, κι έτσι έστειλε μήνυμα στην Υπερμήστρα, τη γυναίκα του, που ήταν και πρώτη του εξαδέλφη, ότι είναι καλά. Ερωτευμένη κι αυτή του απάντησε με τον ίδιο τρόπο.

Αργότερα , όταν διαπιστώθηκε ότι η Υπερμήστρα ήταν έγκυος, ο Λυγκέας συμφιλιώθηκε με το Δαναό, ο οποίος είχε χαρεί που θα αποκτούσε εγγονό, και γύρισε στο παλάτι.

Όταν δε πέθανε ο Δαναός, ο Λυγκέας έγινε βασιλιάς του Αργους και έγινε ο γενάρχης του βασιλικού οίκου των Αργείων.

Όταν πέθανε ο Λυγκέας, τον διαδέχθηκε ο γιος του Άβας, ή Οβας ο οποίος τον τίμησε με ηρώο.

Τον τάφο του Λυγκέα και της Υπερμήστρας υπεδείκνυαν οι Αργείοι για πολλά χρόνια κοντά στο ηρώο, όπως αναφέρει ο Παυσανίας(11 25,4).

Από το Λυγκέα και την Υπερμήστρα, ξεκινάει το γνωστό γενεαλογικό δένδρο του Ηρακλή, που έφθασε μέχρι την Κλεοπάτρα τη Μεγάλη, 1300 χρόνια αργότερα.



Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΑΣΠΙΔΑ



Ο βασιλιάς του Αργους Άβας, έζησε γύρω στα 1410 π.Χ. Παντρεύτηκε την Λυσιμάχη, κόρη του Πόλυβου της Εύβοιας και την Αγλαΐα, κόρη του Μαντινέως και εγγονή του Λυκάονος.

Απόκτησε δύο γιους, τον Προίτο και τον Ακρίσιο.

Ήταν ο επιφανέστερος όλων και έκτισε την πόλη των Αβών. Υπάρχουν πολλοί θρύλοι γι αυτόν, αλλά ο γνωστότερος είναι αυτός που αναφέρεται στη θαυματουργή ασπίδα του.(«Αβαντεία ασπίς».) Σχετικά αναφέρονται τα εξής:

Κάποτε κάποιος νεαρός έτρεψε σε φυγή ολόκληρο στράτευμα, μόνο με τη μαγική δύναμη της ασπίδας του.

Αυτή τελικά περιήλθε στο Δαναό, που την κρέμασε σαν αφιέρωμα στο «Ηραίο» του Αργους.

Ο Λυγκέας τόλμησε να ξεκρεμάσει την ασπίδα και να την προσφέρει δώρο στο γιο του Αβαντα, και μόνο με αυτήν πλέον νικούσε τους αντιπάλους του, οι οποίοι μόνο που την έβλεπαν τρέπονταν σε φυγή.

Με την παράδοση αυτή συνδέεται και το έθιμο κατά το οποίο οι νικητές των αγώνων στο Αργος, έπαιρναν σαν έπαθλο εκτός από το στεφάνι και μια ασπίδα.

Είπαμε ότι ο Άβας απόκτησε δυο γιους: τον Προίτο και τον Ακρίσιο. Εμείς θα ακολουθήσουμε τον Ακρίσιο που υπήρξε προπάππος του Ηρακλή.



ΦΥΛΑΚΙΣΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ



Ο Ακρίσιος μοίρασε το βασίλειο με τον αδελφό του Προίτο. Παντρεύτηκε την Ευρυδίκη, κόρη του Λακεδαίμονα και της Σπάρτης, αλλά από το γάμο αυτό απέκτησε μία κόρη τη Δανάη.

Έτσι κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών, και ρώτησε τι έπρεπε να κάμει για να αποκτήσει άρρενες απογόνους. Το μαντείο του απάντησε ότι όχι μόνο δεν επρόκειτο να γίνει πατέρας γιου, αλλά κι αν από τη Δανάη γεννιόταν εγγονός, αυτός θα τον σκότωνε.

Τότε ο Ακρίσιος για να προλάβει τον κίνδυνο έχτισε στο ανάκτορό του υπόγειο θάλαμο, τους τοίχους του οποίου κάλυψε με χαλύβδινες πλάκες. Εκεί έκλεισε τη Δανάη μαζί με την τροφό της, και γύρω-γύρω τοποθέτησε φρουρούς, ώστε να μη μπορεί να έλθει σε επαφή με άνδρα.

Να σημειωθεί ότι στην αγορά του Αργους, υπήρχε υπόγειος θάλαμος στο οποίο όπως λεγόταν είχε κτιστεί το χαλύβδινο δωμάτιο της Δανάης, το οποίο κατά τον Παυσανία ( 150 μ.Χ) καταστράφηκε από τον Αργείο τύραννο Περίλαο.

Όμως και μ αυτό δεν πέτυχε τίποτα. Η Δανάη ερωτεύθηκε κάποιο λεβεντόκορμο φύλακα και κοιμήθηκε πολλές φορές μαζί του, με την ανοχή της τροφού της.



Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΣΕΑ



Όμως κάποτε η Δανάη από το πάρε-δώσε με τον Αργείτη φρουρό έμεινε έγκυος και μετά εννιά μήνες γέννησε ένα μικρό αγοράκι. Όταν ο Ακρίσιος άκουσε τις φωνές του μωρού ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει.

Τότε η Δανάη για να δικαιολογηθεί του είπε ότι ο θεός Δίας είχε με θαυμαστό τρόπο εισχωρήσει, με τη μορφή χρυσής βροχής, στο θάλαμό της, πλάγιασε με το ζόρι μαζί της και την άφησε έγκυο- τότε ήταν πολύ της μόδας οι βιασμοί παρθένων από θεούς.

Ο Ακρίσιος μόλις τάκουσε έγινε έξαλλος από θυμό, διέταξε να σκοτώσουν την τροφό της. Μετά, ίσως διότι δεν την πίστεψε, ίσως διότι θυμήθηκε το χρησμό, διέταξε τους στρατιώτες να κλείσουν τη Δανάη και το μωρό της σ ένα κιβώτιο, και να το ρίξουν στη θάλασσα.

Οι στρατιώτες εκτέλεσαν την εντολή του, αλλά επειδή λυπήθηκαν τη Δανάη και το παιδί της, το έφτιαξαν έτσι ώστε να μην παίρνει νερά και βουλιάξει. Ακόμα άφησαν τρύπες στο πάνω μέρος για να αναπνέουν. Μετά έριξαν το κιβώτιο στον Αργολικό κόλπο και τα ρεύματα το έσπρωξαν μακριά. Μια ιστορία ανάλογη με του Μωϋσή.

Μετά από πολλές περιπλανήσεις, τα κύματα ξέβρασαν το κιβώτιο με τη Δανάη και το μικρό - που τόχε ονομάσει Περσέα-, στη Σέριφο, το φτωχό νησί, όπου βασίλευαν δυο αδέλφια, ο Πολυδέκτης και ο Δίκτυς.

Εκεί, στην παραλία, το βρήκε ο Δίκτυς ενώ ψάρευε, το άνοιξε, και με έκπληξη είδε μέσα την όμορφη γυναίκα με το μωρό της.

Τους πήρε τότε και τους δυο και τους πήγε στον Πολυδέκτη. Αυτός γοητεύτηκε από την ομορφιά της Δανάης αλλά τη γυναίκα και το παιδί της τους πήρε ο Δίκτυς στο σπίτι του και τους έκανε μέλη της οικογενείας του.

Ο Περσέας άρχισε να μεγαλώνει σιγά-σιγά και με τον καιρό έγινε άντρας. Ο Πολυδέκτης, που στο μεταξύ είχε ερωτευθεί τη Δανάη, προσπαθούσε να την κάνει δική του, αλλά αυτή του αρνιόταν πεισματικά. Αυτός δε μπορούσε να επιμένει και πολύ γιατί η Δανάη είχε με το μέρος της τον αδελφό του το Δίκτυ, που την προστάτευε, κι αυτήν και τον Περσέα.

Όταν όμως ο Περσέας μεγάλωσε αρκετά, ο Πολυδέκτης φοβήθηκε πως αν αυτός-ο Περσέας- καταλάβαινε ότι ενοχλούσε τη μάνα του, θα το σκότωνε. Ετσι αποφάσισε να τον ξεκάνει.

Απέσπασε, λοιπόν, από το νεαρό Περσέα την υπόσχεση ότι θα του έφερνε το κεφάλι της Μέδουσας, και κείνος θα τούδινε τα μέσα να γυρίσει στο Αργος. Στην πραγματικότητα του έστηνε μια παγίδα γιατί πίστευε, ότι ο Ποσειδώνας, που είχε παντρευτεί τη Μέδουσα, θα έπνιγε τον Περσέα.

Η Μέδουσα ήταν η μοναδική θνητή από τις τρεις γοργόνες, ωραιότατη και αυτή όπως οι δύο αθάνατες αδελφές της Σθενώ και Ευρυάλη. Όμως στο κεφάλι της αντί για μαλλιά, είχε φίδια, χάλκινα χέρια και χρυσά φτερά. Κι όποιος την κοίταζε κατά πρόσωπο απολιθωνόταν.

Ανύποπτος για την παγίδα, αλλά δυνατός ο Περσέας ταξίδεψε στα νερά του Ωκεανού βρήκε τη Μέδουσα και την αποκεφάλισε. Τότε από τα σπλάχνα της Μέδουσας γεννήθηκαν ο Χρυσάωρ και ο Πήγασος, που ήταν παιδιά της από τον Ποσειδώνα.

Σ αυτή την προσπάθεια ο Περσέας βοηθήθηκε από την Αθηνά, τον Ερμή και τις Ναϊάδες, κόρες του Δία, νύμφες των γλυκών νερών.

Κατάφερε, λοιπόν, ο Περσέας να πάρει το κεφάλι της Μέδουσας, αλλά γυρίζοντας νικητής, βρήκε τη μητέρα του στους βωμούς των Θεών, μαζί με το Δίκτυ, διότι όταν εκείνος έλειπε, ο Πολυδέκτης θέλησε να βιάσει τη Δανάη.

Τότε με το φοβερό εκείνο όπλο, το κεφάλι της Μέδουσας, ο Περσέας απολίθωσε τον Πολυδέκτη. Και εγκατέστησε βασιλιά της Σερίφου το Δίκτυ.

Στο μεταξύ τα κατορθώματα του Περσέα μαθεύτηκαν και στο Αργος. Ο παππούς του ο Ακρίσιος, παρ ότι ένοιωθε και περηφάνια, ανησύχησε. Κι η ανησυχία του αυτή έγινε μεγάλος φόβος, όταν έμαθε ότι ο Περσέας βιαζόταν να γυρίσει στο Αργος για να τον γνωρίσει.

Ο Ακρίσιος, κυρίως, φοβήθηκε ότι θα τον σκότωνε, γι αυτό έφυγε από τη Λάρισα του Αργους όπου ήταν το παλάτι του, και πήγε στη Λάρισα της Θεσσαλίας, που ήταν χτισμένη δίπλα στον Πηνειό.

Ερχόμενος στο Αργος ο Περσέας, έμαθε ότι στη Λάρισα της Θεσσαλίας γίνονταν αγώνες. Τότε έστειλε τη μητέρα του Δανάη στο Αργος, κοντά στη γιαγιά του την Ευρυδίκη, κι αυτός πήγε να πάρει μέρος στους αγώνες.

Όμως όταν έριξε το δίσκο, σκότωσε έναν από τους θεατές. Αυτός ο θεατής ήταν ο παππούς του Ακρίσιος. Δηλαδή τα γεγονότα έγιναν όπως τα είχε προφητέψει το Μαντείο των Δελφών.

Ο Ακρίσιος τάφηκε έξω από τα τείχη της Λάρισας, και ο Περσέας γύρισε στο Αργος πολύ λυπημένος. Εκεί ζήτησε από το θείο του Μεγαπένθη, γιο του Προίτου και βασιλιά της Τήρυνθας να ανταλλάξουν τα βασίλειά τους, γιατί δε μπορούσε να καθίσει στο θρόνο του παππού του, που , έστω και άθελά του είχε σκοτώσει.



ΠΕΡΣΕΑΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ


Ο Περσέας παντρεύτηκε την Ανδρομέδα, την κόρη του Κηφέα, βασιλιά των Κηφήνων, και της Κασσιόπης, εγγονής του Αιόλου, από την Ιόπη.

Από το γάμο του με την Ανδρομέδα ο Περσέας απόκτησε έξη γιους, τον Πέρση, τον Αλκαίο, το Σθένελο, τον Ελειο, το Μήστορα, τον Ηλεκτρίωνα, και δυο κόρες τη Γοργοφόνη και την Αυτόχθη.

Ο γιος του Πέρσης ίδρυσε την Περσία, έγινε ήρωας των Περσών, 1300 π.Χ, ο δε γιος του Αχαιμένης ίδρυσε στην Περσία τη δυναστεία των Αχαιμενιδών.

Η γνωριμία του Περσέα με την Ανδρομέδα ήταν επεισοδιακή.

Επειδή η Ανδρομέδα θεωρούσε τον εαυτό της ομορφότερη από τις Νηριίδες, την Ηρα και την Αφροδίτη, ο Ποσειδώνας έστειλε στη χώρα του Κηφέα πολλές πλημμύρες και ένα θαλάσσιο τέρας, που ζητούσαν να καταπιούν τη χώρα.

Το Μαντείο αποφάνθηκε ότι για να σωθεί η χώρα του έπρεπε να δώσει την Ανδρομέδα να τη φάει το τέρας. Ο Κηφέας δεν υπάκουσε αρχικά στο χρησμό, αλλά τελικά εξαναγκάστηκε από το λαό του, να δέσει την Ανδρομέδα σ ένα παραθαλάσσιο βράχο.

Εκεί η Ανδρομέδα θρηνώντας περίμενε την ώρα που θα την κατασπάραζε το τέρας.

Όμως για καλή της τύχη πέρασε από κει το πλοίο του Περσέα, ενώ γύριζε με το κεφάλι της Μέδουσας. Ο Περσέας την πλησίασε, άκουσε την ιστορία της και ένοιωσε λύπη γι αυτήν.

Αλλά η Ανδρομέδα είναι τόσο ωραία που ο Περσέας την ερωτεύεται. Τότε αποφασίζει να τη σώσει, αφού πρώτα προσεύχεται στο θεό Ερωτα, και να την κάνει γυναίκα του. Με την οποία απέκτησε τα παιδιά που είπαμε.



ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΣΕΑ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ



Ο Αλκαίος ήταν ένας από τα παιδιά του Περσέα. Παντρεύτηκε τη Λαονόμη , κόρη του Γοινέως από το Φενεό, ή την Υπονόμη-αδελφή του Θηβαίου ήρωα Μενοικέα- ή κατά άλλους μία από τις αδελφές του Πέλοπα, τη Λυσιδίκη ή την Αστυδάμεια.

Βασίλεψε στην Τίρυνθα. Και από το γάμο του απόκτησε τον Αμφιτρύωνα, και την Αναξώ.

Ο γιος του Αμφιτρύωνας παντρεύτηκε την Αλκμήνη, κόρη θείου του Ηλεκτρίωνα, αδελφού του πατέρα του – πρώτη του εξαδέλφη.

Εκείνη την εποχή, 1280 π.Χ. –περίπου - ο πεθερός του και Θείος του Ηλεκτρίωνας είχε πόλεμο με του Τάφιους, γιατί είχαν σκοτώσει τα οκτώ παιδιά του.

Ο Τάφιος ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ιπποθόης, κόρης του Μήστορα, νόθου γιου του Περσέα.

Ο Τάφιος είχε ένα γιο τον Πτερέλαο.

Οι Τάφιοι που λέγονταν και Τηλεβόες, ήταν πειρατικός λαός που κατοικούσε σ ένα νησί, στα παράλια της Ακαρνανίας απέναντι από τη Λευκάδα και την Ιθάκη. Το νησί λεγόταν Τάφος, και η θάλασσα στην περιοχή εκείνη ονομαζόταν Ταφία, ή Τηλεοβοϊς.

Τα παιδιά, λοιπόν, του Πτερέλαου, βασιλιά των Ταφίων, για να υποστηρίξουν τα δικαιώματα του προπάππου τους Μήστορα, πατέρα του παππού τους Τάφιου , πάνω στην περιουσία του Ηλεκτρίωνα, πήγαν μαζί με πολλούς άλλους στο Αργος να αρπάξουν τα βόδια του.

Επακολούθησε μεγάλη συμπλοκή, κατά την οποία σκοτώθηκαν και τα παιδιά του Ηλεκτρίωνα, εκτός από το Λικύμνιο, αλλά και τα παιδιά του Πτερέλαου.

Όμως ο Ηλεκτρίωνας ήθελε να τιμωρήσει τους Τάφιους. Κι αυτό το ανάθεσε με το ζόρι στο γαμπρό του Αμφιτρύωνα, με την εντολή να μην αγγίξει την Αλκμήνη αν πρώτα δε τελειώσει την αποστολή του.

Ετσι ο Αμφιτρύωνας θέλοντας και μη ξεκίνησε να πολεμήσει τον Πτερέλαο.

Ο Ποσειδώνας είχε δωρίσει στον Πτερέλαο μια χρυσή τρίχα, που τον είχε κάνει αθάνατο και ανίκητο. Οταν όμως τον πολεμούσε ο Αμφιτρύωνας, η κόρη του Πτερέλαου Κομαιθώ, που συμπάθησε τον Αμφιτρύωνα, έκοψε από το κεφάλι του πατέρα της τη χρυσή τρίχα και τότε αυτός πέθανε πράγμα που επέτρεψε την κατάληψη του νησιού από τον Αμφιτρύωνα.

Η Κομαιθώ ήταν ιέρεια στο ναό της Τρικλαρίας Αρτέμιδας. Είχε ερωτευθεί τον Μελάνιππο, αλλά ο πατέρας της αρνιόταν αυτό το γάμο, γι αυτό και τον εκδικήθηκε με αυτό τον τρόπο.

Σ όλο αυτό το διάστημα ερωτοτροπούσε με τον αγαπημένο της μέσα στο ιερό της Αρτέμιδας, η οποία για να τιμωρήσει την ασέβεια, εξωλόθρευε ανθρώπους της περιοχής με πείνα και ξηρασία. Τότε οι κάτοικοι ζήτησαν τη γνώμη του Μαντείου των Δελφών, το οποίο έδωσε χρησμό να θυσιαστούν οι δύο εραστές, και αυτό να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, με θύματα τους ωραιότερους νέο και νέα. Από την ανθρωποθυσία αυτή, απάλλαξε τους κατοίκους ο Θεσσαλός ήρωας Ευρύπυλος το 12ο αιώνα π.Χ, όπως γράφει ο Παυσανίας ( VII 19 ),

Όμως όσο καιρό έλειπε ο Αμφιτρύωνας στην εκστρατεία, ο Δίας πήρε τη μορφή του, και πήγε και κοιμήθηκε με την Αλκμήνη. Εκείνη εξαπατήθηκε και δεν έφερε καμιά αντίρρηση, γιατί πίστευε ότι είναι ο άνδρας της.

Όταν, όμως γύρισε πραγματικά ο Αμφιτρύωνας, η Αλκμήνη κατάλαβε ότι κάτι περίεργο είχε συμβεί, και του φέρθηκε ένοχα και μουδιασμένα. Ο Αμφιτρύωνας ζήτησε να μάθη το λόγο που του φέρθηκε έτσι. Εκείνη προσπάθησε να του εξηγήσει ότι την εξαπάτησε ο Δίας. Τώρα που ήξερε ότι ήταν ο Δίας, είναι άλλο θέμα. Γιατί αν το ήξερε δε θα πήγαινε μαζί του.

Ο Αμφιτρύωνας δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα και άναψε φωτιά να την κάψει ζωντανή. Αλλά ο Δίας έφερε θυελλώδη βροχή που έσβησε τη φωτιά.

Τότε ο Αμφιτρύωνας πείστηκε για την αθωότητα της συζύγου του. Μετά από καιρό η Αλκμήνη γέννησε δίδυμα, τον Ηρακλή και τον Ηφικλή. Ο Αμφιτρύωνας θέλησε να μάθει πιο ήταν το δικό του το παιδί.

Στην παράκλησή του η Ηρα, έστειλε δυο φίδια – δράκους στην κούνια των διδύμων, τα οποία ο Ηρακλής που είχε υπερφυσικές δυνάμεις, τα έπνιξε. Κι αποδείχτηκε έτσι ότι αυτός ήταν παιδί του Δία. Κι ο Ιφικλής του Αμφιτρύωνα. Ωστόσο ο Αμφιτρύωνας δεν αδιαφόρησε για τον Ηρακλή, αλλά φρόντισε να μεγαλώσει με μεγάλη φροντίδα και στοργή σαν να ήταν πραγματικός του γιος.



Εδώ θα παρατηρήσουμε ότι όλοι οι …νόθοι της αρχαιότητας, που αποδεικνύονταν δυνατοί άνδρες και ήρωες, που τους θεωρούσαν ημίθεους, προέρχονταν από την συνεύρεση των μανάδων τους με Θεούς. Όπως ο Περσέας, ο Ηρακλής, ο Θησέας και τόσοι άλλοι.



ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ



Όταν ο Ηρακλής έγινε άντρας, πραγματοποίησε του 12 άθλους του. Που όμως έχουν χιλιοειπωθεί και χιλιογραφτεί, γι αυτό δε θα αναφερθούμε σε αυτούς. Θα αναφερθούμε όμως στις γυναίκες του είναι πάρα πολλές και άγνωστες. Σ όσες καταφέραμε να ανακαλύψουμε, φυσικά, γιατί αυτός όπου βρισκόταν…. παντρευόταν κι έσπερνε και από ένα ή περισσότερα παιδιά:



Η ΜΕΓΑΡΑ:

Ο Ηρακλής παντρεύτηκε τη Μεγάρα, κόρη του Κρέοντα των Θηβών, με την οποία απόκτησε τον Αντίμαχο, πατέρα του Αμφιάνακτα, και παππού του Οίτυλου και του Δηιφόντη.


Η ΑΥΓΗ

Από την Αύγη, κόρη του Αλεου της Τεγέας, το Γλυνό, το Μήσιππο. τον Αγαμηδίδα, πατέρα του Θέρσανδρου και παππού της Αναξάνδρας.


Η ΕΥΒΩΤΗ

Από την Ευβώτη απόκτησε το Βοίο, το Δηίωνα και τον Αγέλαο πατέρα του Κροίσου της Λυδίας.


Η ΜΙΔΑ

Από τη Μίδα , κόρη του Φύλακος, βασιλιά των Δρυόπων, απόκτησε το Φαίστο, πατέρα του Ρόπαλου , και παππού του Ιππόλυτου. Ακόμη τον Αντίοχο, πατέρα του Φίλα, παππού του Ιππότη, και προπάππου του Αλήτη που βασίλεψε στην Κόρινθο.


Η ΑΣΤΥΟΧΗ

Από την Αστυόχη, πάλι κόρη του Φύλακος, απόκτησε τον Τληπτόλεμο της Ρόδου.


Η ΟΜΦΑΛΗ

Η Ομφάλη ήταν κόρη του Ιορδάνη. Από αυτήν απόκτησε τον Αλκαίο , 3ο βασιλιά της Λυδίας.


ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΟΥ ΘΕΣΠΙΟΥ

Από την κόρη του Θέσπιου βασιλιά της Βοιωτίας Αγλαία, απόκτησε τον Αντιάδη, από την Κέρδη τον Ιόβα, από τη Μάγνη τον Βουκόλο, από τη Λυσιδίκη τον Τέλη και από την Τοξικράτη το Λύκιο.



Όλα αυτά δείχνουν ότι ο Ηρακλής είχε πάρα πολλές γυναίκες, κι ότι όλες το θεωρούσαν τιμή τους νάχουν ένα παιδί με τον Ηρακλή, έστω και αν ήταν αδελφές. Είχε τουλάχιστον 10 γυναίκες και περίπου 30 παιδιά.



Η ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ:

Η τελευταία γυναίκα του, από την οποία απόκτησε τον Υλλο που συνέχισε το γενεαλογικό του δένδρο μέχρι το Μέγα Αλέξανδρο και την Κλεοπάτρα, ήταν η Δηιάνειρα.

Η Δηιάνειρα ήταν μια αμαζόνα, κόρη του βασιλιά της Καλυδώνας Οινέα (Αιτωλοακαρνανία) και της Περίβοιας ή Αλθαίας κόρης του Θεστίου. Ηταν αδελφή του Μελέαγρου, και μόνο αυτή και η αδελφή της Γοργώ δεν μεταμορφώθηκαν σε πτηνά από του θεούς, όταν θρηνούσαν για το θάνατο του αδελφού τους.

Ο Ηρακλής που συνάντησε το Μελέαγρο στον Αδη, έμαθε για αυτήν και πήγε στον Οινέα να τη ζητήσει για γυναίκα του. Μέχρι τότε η Δηιάνειρα πολεμούσε σαν άντρας, και φρόντιζε πολύ τον πατέρα της.

Όμως στην επιθυμία του αυτή ο Ηρακλής βρήκε αντίπαλο τον Αχελώο. Τότε οι δύο αντίζηλοι αγωνίστηκαν με έπαθλο την αμαζόνα. Ο Ηρακλής νίκησε τον Αχελώο, του έσπασε, μάλιστα, και ένα από τα κέρατά του.

Μετά το γαμήλιο γλέντι, ο Ηρακλής πήρε τη Δηιάνειρα και ξεκίνησαν για την ιδιαιτέρα του πατρίδα, την Τίρυνθα.

Όταν όμως έφθασαν στον Κήνο ποταμό, βρήκαν εκεί τον Κένταυρο Νέσσο – μισό άνθρωπο, μισό άλογο- να μεταφέρει τους ταξιδιώτες στην πλάτη του, από το ένα μέρος του ποταμού στο άλλο, έναντι αμοιβής.

Ετσι πήρε στη ράχη του και τη Δηιάνειρα να την μεταφέρει. Όμως στη μέση της διαδρομής θέλησε να τη βιάσει. Αυτή έβαλε τις φωνές, και τότε ο Ηρακλής τον σκότωσε με το τόξο του.

Ο Νέσσος πριν πεθάνει συμβούλεψε τη Δηιάνειρα να μαζέψει αίμα από την πληγή του και αφού το ανακατέψει με λάδι, να το φυλάξει, και σε περίπτωση που ο Ηρακλής θα ήθελε να τη χωρίσει, να τον άλειφε με το υγρό αυτό, για να μείνει κοντά της.

Στη διαδρομή ο Ηρακλής πολέμησε με τους Δρύοπες, με τους Λαπίθες και τον Κύκνο. Μαζί του πολεμούσε και η Δηιάνειρα η οποία πληγώθηκε στον ένα μαστό.

Αλλά αργότερα όταν ο Ηρακλής αιχμαλώτισε την όμορφη Ιόλη, η Δηϊάνειρα ζήλεψε, και τότε θυμήθηκε το « ερωτικό φίλτρο του Νέσσου». Αλειψε λοιπόν το χιτώνα του Ηρακλή με αυτό το υγρό και του τον έδωσε να τον φορέσει.



Ηρακλής και κένταυρος Νέσσος.( "Μηλιακό" ανάγλυφο από τάφο της Τροιζήνας, 460-350 π.Χ.)



Αμέσως μόλις τον φόρεσε ο Ηρακλής, άρχισε να νοιώθει φοβερούς πόνους, τόσο δυνατούς που δε μπορούσε να τους αντέξει. Γι αυτό διέταξε να ανάψουν φωτιά πάνω στο βουνό Οίτη, για να καεί. Όμως μόλις κάθισε πάνω στα ξύλα, ένα σύννεφο κατέβηκε μέσα σε βροντές και πήρε τον Ηρακλή στον ουρανό.

Τότε η Δηιάνειρα που κατάλαβε την απάτη του Νέσσου, αλλά και επειδή έγινε, χωρίς να το θέλει, αιτία του θανάτου του Ηρακλή, κρεμάστηκε και τάφηκε πάνω στην Οίτη.

Από τη Δηιάνειρα ο Ηρακλής απόκτησε ακόμη τον Ανίκητο, τον Ερύθρα που δημιούργησε τις Ερυθρές, τη Μακαρία, τον Οδίτη, και τον Ευρύπυλο.



Ο ΥΛΛΟΣ ΚΑΙ Η ΙΟΛΗ



Απ όλα τα παιδιά του Ηρακλή , ο γιος του με τη Δηιάνειρα, ο Υλλος, ήταν εκείνος που έμελλε να είναι ο γενάρχης δύο μετέπειτα κλάδων, που ο ένας όδευσε προς τη Σπάρτη και ο άλλος προς τη Μακεδονία.

Ο Υλλος, μιας και πέθαναν οι γονείς του, υιοθετήθηκε από το βασιλιά των Δωριέων της Θεσσαλίας τον Αιγίμιο. Όταν μεγάλωσε τέθηκε επικεφαλής εκστρατείας των Δωριέων στην Τίρυνθα, για να ανακαταλάβει το θρόνο του Ηρακλή που είχε σφετεριστεί ο Ευρυσθέας. Η εκστρατεία αυτή ονομάστηκε κάθοδος των Ηρακλειδών. Ο Υλλος σκότωσε τον Ευρυσθέα, ξαναπήρε το θρόνο, αλλά θέλησε να καταλάβει όλη την Πελοπόννησο. Για το σκοπό αυτό μονομάχησε με το βασιλιά της Τεγέας Εχεμο, μεταξύ Μεγάρων και Κορίνθου, αλλά νικήθηκε και σκοτώθηκε.

Ο Υλλος είχε παντρευτεί την Ιόλη, κόρη του φημισμένου τοξότη Ευρύτη, βασιλιά της Οιχαλίας, που είχε αιχμαλωτίσει ο Ηρακλής.

Στην πραγματικότητα, την Ιόλη είχε αγαπήσει παράφορα ο Ηρακλής, όμως ο πατέρας της Εύρυτος δεν ήθελε να είναι η κόρη του παλλακίδα του Ηρακλή, αφού είχε σύζυγο τη Δηιάνειρα. Γι αυτό και ο Ηρακλής έκανε πόλεμο κατά του Ευρύτη τον νίκησε και σκότωσε τόσο αυτόν όσο και τους γιους του. Τότε η Ιόλη, που βρισκόταν σε απόγνωση, προσπάθησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από τα τείχη. Όμως τα φορέματά της πιάστηκαν στα κλαδιά κάποιου δένδρου και σώθηκε. Εκεί την αιχμαλώτισε ο Ηρακλής. Αλλά δεν πρόλαβε να τη χαρεί γιατί η Δηιάνειρα, του άλειψε το μανδύα με το «ερωτικό φίλτρο» του Νέσσου και ο Ηρακλής κάηκε.

Ετσι την παντρεύτηκε ο Υλλος, με την οποία απόκτησε τον Κλεοδαίο.



ΠΡΟΣ ΣΠΑΡΤΗ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ



Ο Κλεοδαίος απόκτησε τον Αριστόμαχο και τη Λεώνασσα σύζυγο του Νεοπτόλεμου (του Αχιλλέως) πατρός του Πύρρου.

Ο Αριστόμαχος τον Τήμενο, τον Αριστόδημο και τον Κρεσφόντη.

Ο Αριστόδημος τον Ευρυσθένη που γέννησε τον Αγι της Σπάρτης και τον Προκλή που γέννησε τον Ευρυπώντα.

Ο Τήμενος, μεταξύ άλλων, απόκτησε τους Αρχέλαο, Αέροπο, Γουάνο και Περδίκα που πήγαν προς Μακεδονία.



Ο ΑΡΧΕΛΑΟΣ ( 1100 π.Χ ), λοιπόν, γιος του Τήμενου, αφού εκδιώχθηκε από τα αδέλφια του, μετανάστευσε στη Μακεδονία, που είχε πάρει το όνομά της από τον εγγονό του Δευκαλίωνα , το Μακεδόνα. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι τα παιδιά του Μακεδόνα έδωσαν το όνομά τους σε άλλες περιοχές, όπως η Πιερία, η Βέρροια, η Ημαθία και άλλες.

Πήγε, λοιπόν, ο Αρχέλαος στο βασιλιά της Μακεδονίας - Θράκης, Κισσέα, ο οποίος, αφού ήταν βασιλόπουλο τον δέχτηκε με φαινομενική χαρά, και του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε την κόρη του για γυναίκα του, και αργότερα και το θρόνο του, αν τον βοηθούσε να νικήσει σε μια δύσκολη πολεμική επιχείρηση.

Ο Αρχέλαος που ήταν παλικάρι, του το υποσχέθηκε, και πραγματικά εξετέλεσε την αποστολή του με επιτυχία. Ομως ο Κισσέας δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Σχεδίαζε μάλιστα να τον ρίξει σε λάκκο με αναμμένα κάρβουνα. Αλλά το πληροφορήθηκε ο Αρχέλαος, και την κατάλληλη στιγμή έριξε εκείνος το βασιλιά στο λάκκο.

Μετά, με διαταγή του Απόλλωνα, έφυγε νοτιοδυτικά, ακολουθώντας μία αίγα –κατσίκα- ώσπου βρήκε ένα θαυμάσιο τοπίο με καταρράκτες. Εκεί σταμάτησε και ίδρυσε την πόλη Αιγές, (Μύθοι Υγίνου 219), παλαιά ονομασία της Εδεσσας.



Ο ΑΕΡΟΠΟΣ , όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, μαζί με τα αδέλφια του Γουάνο και Περδίκα, πήγαν στη Λεβαία της Μακεδονίας – βρισκόταν κοντά στην Ιλλυρία (Αλβανία)- όπου αρχικά έγιναν βοσκοί του βασιλιά. Όμως ο βασιλιάς είδε στον ύπνο του ένα όνειρο, σύμφωνα με το οποίο, ο Περδίκας θα γινόταν ιδρυτής δυναστείας. Και φοβήθηκε τόσο που αρχικά έδιωξε τα τρία αδέλφια και μετά έβαλε τους στρατιώτες του να τους σκοτώσουν. Οι στρατιώτες έσπευσαν να εκτελέσουν τη διαταγή του βασιλιά. Τους πρόφτασαν τη στιγμή που τα τρία αδέλφια περνούσαν ένα ποτάμι. Εκείνα πέρασαν κανονικά, αλλά μόλις πήγαν να περάσουν οι στρατιώτες, τα νερά ανυψώθηκαν και τους έπνιξαν. Ετσι τα τρία αδέλφια γλίτωσαν.



Η ΝΕΑ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ



Στη Μακεδονία πήγε και ο Κάρανος, γιος του Αριστοδαμίδα, Ηρακλείδης κι αυτός - εγγονός του Ηρακλή και της Αύγης, κόρης του Αλεου της Τεγέας. Όμως παρ όλα όσα αναφέρουν οι ιστορικοί, Θεόπομπος, Διόδωρος, Ηρόδοτος και άλλοι, τα ακριβή ίχνη των Ηρακλειδών – Τημενιδών, χάνονται μέσα στη άχλη των χρόνων, - ποιός ξέρει ακριβώς για πόσα χρόνια -ώσπου εμφανίζεται ο πρώτος ιδρυτής της νέας Μακεδονική Δυναστείας, ο Περδίκας ο Α ( 800-700 π.Χ). Που και κατά τους ιστορικούς, αλλά και όπως δείχνουν τα ονόματα των μετέπειτα βασιλέων ( Περδίκας, Αέροπος, Αργαίος κα ), ήταν απόγονος του Ηρακλή και του Τήμενου.

Γιος του ιδρυτή της νέας δυναστείας Περδίκα Α, ήταν ο Αργαίος, που έζησε μετά το 700 –680. Και φυσικά βασίλεψε στη Μακεδονία.

Τον Αργαίο διαδέχτηκε ο γιος του Φίλιππος ο Α (621- 558). Και το Φίλιππο ο γιος του Αέροπος (540-498).Σε νομίσματα της εποχής του τον συναντάμε με το όνομα « ΑΕΡΟΠ».

Τον Αέροπα διαδέχτηκε ο γιος του Αλκέτας. Και αυτόν ο γιος του Αμύντας ο Α.





ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ ΚΑΙ ΟΙ… ΓΥΝΑΙΚΕΣ



Ο Αμύντας ο Α (540-498 π.Χ.) είναι γνωστός διότι επί των ημερών του κατακτήθηκε το Μακεδονικό κράτος από τους Πέρσες, αφού προηγήθηκαν δραματικά γεγονότα. Ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν κατάφερε να αναπτύξει τη στρατιωτική οργάνωση του κράτους του, και το 514 βρέθηκε κάτω από την πίεση τω Περσών, που είχαν ήδη καταλάβει τη Θράκη και τώρα ζητούσαν υποταγή της πλούσιας Μακεδονίας.

Για το σκοπό αυτό ο στρατηγός Μεγάβαζος, επικεφαλής των Περσικών δυνάμεων στη Θράκη, έστειλε στην αυλή του Αμύντα επτά επίσημους Πέρσες να ζητήσουν «γην και ύδωρ», σημάδια της υποταγής.

Ο Αμύντας φιλοξένησε τους Πέρσες, και προκειμένου να αποφύγει καταστροφές και σκοτωμούς, ήταν έτοιμος να υπογράψει τη συμφωνία της υποταγής. Όμως κατά τη διάρκεια συμποσίου, οι Πέρσες που είχαν στο μεταξύ μεθύσει, ζήτησαν να πλαγιάσουν με τις γυναίκες του ανακτόρου, και άρχισαν να ξεστομίζουν προσβλητικές κουβέντες γι αυτές.

Τότε ο νεαρός γιος του Αμύντα, ο Αλέξανδρος θύμωσε τόσο με τους Πέρσες αλλά και με την ανοχή του πατέρα του, που κατέστρωσε ένα σατανικό σχέδιο:

Είπε στους Πέρσες, πριν από τα όργια, να περάσουν στο λουτρό και στο καλλωπιστήριο, να γίνουν ωραιότεροι, και μετά να γυρίσουν στους κοιτώνες για να χαρούν τις όμορφες Μακεδόνισσες. Και έτσι κι έγινε. Όμως στους κοιτώνες τους Πέρσες περίμεναν στρατιώτες του Αμύντα, ντυμένοι γυναίκες, και τους σκότωσαν.

Ετσι ο Αλέξανδρος έσωσε προς στιγμήν την τιμή του παλατιού, αλλά μετά από λίγο ο Μεγάβαζος, κατέλαβε τη Μακεδονία.



ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ



Ο Αλέξανδρος ο Α (495-448 π.Χ.), ανέβηκε στο θρόνο όταν πέθανε ο πατέρας του Αμύντας Α. Αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την περσική κυριαρχία και ακολούθησε τον Ξέρξη στην εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδας. Αλλά πολλές φορές επέδειξε προς τους Ελληνες τα φιλικά του αισθήματα, γι αυτό και ονομάστηκε Φιλέλλην. Τέτοια αισθήματα έδειξε και κατά τη μάχη των Θερμοπυλών, αλλά και των Πλαταιών, οπότε εστράφη κατά των νικημένων Περσών και τους αποτελείωσε.

Ο Αλέξανδρος ο Α, απόκτησε τέσσερις γιους, τον Αλκέτα, τον Περδίκα το Β, το Φίλιππο και τον Αμύντα.

Απ όλους αυτούς επικράτησε ο Περδίκας Β, ο οποίος κατάφερε να παραγκωνίσει τα αδέλφια του, και ανέβηκε στο θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του (445 π.Χ). Στην αρχή συγκυβέρνησε με τα αδέλφια του Αλκέτα και Φίλιππο, αλλά μετά σφετερίστηκε τα δικαιώματα του Αλκέτα και έδιωξε το Φίλιππο. Ηταν πανούργος και δολοπλόκος, αλλά και εύστροφος πολιτικός.

Ο Περδίκας Β παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα, την οποία μετά το θάνατό του παντρεύτηκε ο νόθος γιος του Αρχέλαος, που τον διαδέχτηκε και στο θρόνο. Ο Αρχέλαος και η Κλεοπάτρα απόκτησαν ένα γιο τον Ορέστη, που έγινε βασιλιάς μικρός και επιτροπευόταν από κάποιο συγγενή του ονόματι Αέροπο.

Υπήρξαν κι άλλοι Μακεδόνες βασιλείς, όμως ο κλάδος του Ηρακλή, μετά τον Αλέξανδρο Α, συνεχίστηκε από το γιο του Αλκέτα, που απόκτησε ένα γιο, τον Αριδαίο. Ο Αριδαίος απόκτησε τον Αμύντα τον Γ, πατέρα του Φίλιππου Β.

Ο Φίλιππος Β, εκτός από το Μέγα Αλέξανδρο -αν και λέγεται ότι ήταν νόθος γιος της συζύγου του Φιλίππου Ολυμπιάδας- απόκτησε ένα νόθο γιο με την Αρσινόη, τον Πτολεμαίο Σωτήρα, που ίδρυσε τη δυναστεία των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο.

Αλλά κι αν ο Πτολεμαίος ο Α. δεν ήταν νόθος γιος του Φιλίππου, ήταν σίγουρα η συνέχεια των Ηρακλειδών-Τημενιδών, αφού η μητέρα του Αρσινόη, ήταν κόρη του στρατηγού Μελέαγρου που προήρχετο από αυτόν τον κλάδο.



ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Α Ο ΣΩΤΗΡ



Ο Πτολεμαίος, μετά το θάνατο του Φιλίππου Β, προσελήφθη από το Μέγα Αλέξανδρο στη σωματοφυλακή του. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν κι αυτός απόγονος του Ηρακλή. Ο Πτολεμαίος πήρε μέρος σε όλες τις μάχες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επειδή δε τον υπερασπίστηκε, όταν ο στρατηλάτης τραυματίστηκε, ονομάστηκε «Σωτήρ».

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε και έγινε η διανομή του κράτους μεταξύ των στρατηγών, ο Πτολεμαίος Α ο Σωτήρ ανέλαβε τη σατραπεία της Αιγύπτου (323 π.Χ) Εδωσε πολλές και σκληρές μάχες με διαφόρους, και τελικά επικράτησε στην Αίγυπτο. Παντρεύτηκε την Ευρυδίκη, την κόρη του Αντίπατρου, αλλά και την ετεροθαλή αδελφή του Βερενίκη, και απέκτησε πολλά παιδιά, μεταξύ των οποίων και τον Πτολεμαίο Β, που τον αντικατέστησε στο Θρόνο της Αλεξάνδρειας (309-246 π.Χ.)



ΠΙΟ ΣΤΕΝΕΣ ΑΙΜΟΜΙΞΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΝΟΙ



Ο Πτολεμαίος Β, παντρεύτηκε αρχικά την Αρσινόη, κόρη του βασιλιά της Θράκης Λυσίμαχου, αλλά γρήγορα τη χώρισε για να παντρευτεί την αδελφή του , επίσης Αρσινόη. Επειδή είχε προστριβές με όλα τα αδέλφια του, ονομάστηκε ειρωνικά Φιλάδελφος.

Τον Πτολεμαίο Β, διαδέχτηκε ο γιος Πτολεμαίος Γ ο Ευεργέτης, που είχε αποκτήσει με την πρώτη του γυναίκα την Αρσινόη του Λυσίμαχου.

Ο Πτολεμαίος Γ (279-222), παντρεύτηκε σε ηλικία 13 ετών, την πρώτη του εξαδέλφη Βερενίκη, με την οποία απόκτησε τον Πτολεμαίο Δ, το Φιλοπάτορα, που τον διαδέχθηκε.

Ο Πτολεμαίος Δ, (240-211),έκφυλος, μέθυσος και γενικά άσωτος, θανάτωσε τη μητέρα του Βερενίκη και τον αδελφό του Μάγα γιατί τον επέκριναν για τις ασωτείες του. Ελέγετο δε ότι είχε σκοτώσει και τον πατέρα του.

Παντρεύτηκε την αδελφή του Αρσινόη, με την οποία ύστερα από μακρά στειρότητα - την είχε παραμελήσει επιδιδόμενος σε διάφορα όργια- απόκτησε ένα γιο. Όμως τελικά σκότωσε και την Αρσινόη.

Ο γιος του ονομάστηκε Πτολεμαίος Ε ο Επιφανής (211-180 ). Παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα κόρη του Αντίοχου του Σύρου. Απόκτησε ένα γιο τον Πτολεμαίο ΣΤ, αλλά δηλητηριάστηκε από το περιβάλλον του.

Ο Πτολεμαίος ΣΤ (187-146) ανέλαβε τη βασιλεία με την κηδεμονία της μητέρας του.

Είχε παντρευτεί την αδελφή του Κλεοπάτρα. Αλλά μετά το θάνατο της μητέρας του, οι Αλεξανδρινοί τον έδιωξαν και ανακήρυξαν βασιλέα, τον αδελφό του Πτολεμαίο το Φύσκωνα. Φύσκων λεγόταν γιατί είχε μεγάλη κοιλιά.

Ο Πτολεμαίος Ζ ο Φύσκων (γεννήθηκε το 180 π.Χ.) , ανάγκασε την χήρα του αδελφού του - και αδελφή του- να τον παντρευτεί, ενώ παράλληλα έσφαξε το μικρό γιο της, μέσα στην αγκαλιά της. Ο Φύσκων με την Κλεοπάτρα - την αδελφή και χήρα- απέκτησε το Μεμφίτη. Αλλά μετά τη χώρισε, και παντρεύτηκε την κόρη της και κόρη του αδελφού του Πτολεμαίου ΣΤ ( ανιψιά του) Κλεοπάτρα Κόκκη, με την οποία απόκτησε δύο γιους, τον Πτολεμαίο Η και τον Πτολεμαίο Θ-Αλέξανδρο, και τρεις κόρες με το όνομα Κλεοπάτρα. Όταν μετά 15 χρόνια, ο γιος του Μεμφίτης με τη βοήθεια της μητέρας του, ανακηρύχτηκε βασιλιάς, ο Φύσκων τον συνέλαβε, τον σκότωσε, τον τεμάχισε, και τον έστειλε στη μητέρα του Κλεοπάτρα μέσα σε ξύλινο κιβώτιο.



ΓΑΜΟΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ

Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Η ΜΕΓΑΛΗ



Το Φύσκωνα, διαδέχτηκε ο Πτολεμαίος Η ( γεννήθηκε το 144 π.Χ). Αυτός αρχικά παντρεύτηκε τη μεγάλη του αδελφή Κλεοπάτρα. Αλλά αναγκάστηκε να τη χωρίσει και να παντρευτεί την άλλη αδελφή του, Κλεοπάτρα Σελήνη. Η τρίτη Κλεοπάτρα είχε παντρευτεί τον αδελφό του Πτολεμαίο Θ –Αλέξανδρο.

Βασίλεψαν διαδοχικά οι Πτολεμαίοι Η, Θ, και Ι, αλλά κάποτε ξέμειναν από βασιλιάδες, και απευθύνθηκαν στα νόθα. Ετσι βασιλιάς έγινε ο νόθος γιος του Πτολεμαίου Η, ο Πτολεμαίος ΙΑ ο Αυλητής ( 59 π.Χ).

Ο Αυλητής παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του Κλεοπάτρα Ε. Και με αυτή απόκτησε τον Πτολεμαίο ΙΒ και Πτολεμαίο ΙΓ, καθώς και την Κλεοπάτρα τη Μεγάλη. Είναι πολύ μεγάλη και διαδεδομένη η ιστορία της. Μέχρι και ταινίες έχει γίνει.

Η Κλεοπάτρα, αρχικά παντρεύτηκε το μεγάλο αδελφό της Πτολεμαίο ΙΒ και μετά τον άλλο Πτολεμαίο ΙΓ (ήταν 11 ετών όταν την παντρεύτηκε). Παράλληλα η Κλεοπάτρα είχε ερωτικές σχέσεις με τον Αντώνιο, αλλά και με τον Ιούλιο Καίσαρα της Ρώμης, με τον οποίο απέκτησε τον Καισαρίωνα (47 π.Χ). Αυτός αναγορεύτηκε βασιλιάς της Αλεξάνδρειας από την Κλεοπάτρα, πριν αυτοκτονήσει. Αλλά τελικά δολοφονήθηκε.

Ετσι έκλεισε ένας αμαρτωλός κύκλος, και σταμάτησε να φουντώνει ένα γενεαλογικό δένδρο που είχε φυτρώσει πολύ πριν το 1500 π.Χ. κι είχε σαν κύριο κορμό τον Ηρακλή.

17 Δεκ 2007

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Το όνομά της Μακεδονίας προέρχεται από την Ελληνική μυθολογία, που πέρασε στη κυρίως αρχαία ιστορία και που πρώτος την κατέγραψε ο Ηρόδοτος (Ε 17).

Ο Όμηρος φαίνεται να αγνοεί το όνομα «Μακεδονία» και «Μακεδόνες». Γι΄ αυτόν οι πολεμιστές από τη χώρα που αρδεύει ο Αξιός είναι οι Παίονες και χώρα τους η Παιονία (Ιλιάδα Β’ 848, Π’ 287 και Φ’ 152). Πιθανά αυτό να μαρτυρά ότι η τότε Μακεδονία ήταν ηπειρωτική χώρα μακράν του Αξιού και δεν είχε λόγους συμμετοχής σε ναυτικές εκστρατείες. Βέβαια ο Ηρόδοτος θεωρεί τους Παίονες αποίκους των Τευκρών της Τροίας.Επιπλέον, άλλοι σύμμαχοί τους είναι οι Θράκες και οι Ενετοί. Αν σε αυτά προσθέσουμε και το ότι οι Θράκες ήρθαν στην Πιερία λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο(ενώ περιέργως το όνομα Πιερίς είναι ελληνικό, πιθανόν σημαίνει πλούσια γη και συναντάται σε βουνό της Βοιοτίας και σε μια πηγή της Πελοποννήσου) και ο πανάρχαιος χερσαίος εμπορικός δρόμος που ένωνε Αιγαίο (Τροία) και Αδριατική (Ενετοί)περνάει από Θράκη,Κεντρική Πεδιάδα Μακεδονίας, Εορδαία, Λυγκηστίδα, Λιχνιδό και Ιλλυρία τότε μπορούμε να πούμε ότι η Τροία θέλοντας να ελέγχει το χερσαίο εμπόριο μιας και οι Έλληνες της διέκοψαν το θαλάσσιο χρησιμοποίησε αποίκους της (Παίονες) και συμμάχους της (Θράκες),για να ελέγχει τις ευαίσθητες περιοχές της χερσαίας οδού. Έτσι Παίονες και Θράκες εκτοπίσαν ήδη υπάρχοντες ελληνόφωνες πληθυσμούς από τις περιοχές Ημαθία/Αμαθίς (αμμώδης χώρα) και Πιερίς(πλούσια χώρα) μιας και τα ονόματα αυτά είναι ελληνικά και προϋπήρχαν πριν από την ιστορική προσάρτησή τους από τους Μακεδόνες (650π.Χ.). Το γεγονός ότι ο Ησίοδος θέλει το Μάγνητα καιτο Μακεδόνα αδέλφια και γιους της Θυίας του Δευκαλίονα και του Δία και ότι κατοικούσαν τη χώρα γύρω από τον Όλυμπο μας ωθεί στο να υποθέσουμε ότι αυτοί οι λαοί διώχθηκαν από Θράκες και Παίονες. Έτσι οι Μάγνητες κατέβηκαν στην Μαγνησία και οι Μακεδόνες περιορίστηκαν σαν ποιμενικός λαός πανω στα Πιέρια όρη. Η "Μακεδονίς Γη" του Ηροδότου είναι η περιοχή που περιλανβάνει τον ορεινό όγκο των Πιερίων (Μακεδονικόν Όρος) και το μέρος της Κεντρικής Πεδιάδας κάτω από την ένωση Αλιάκμονα και Λουδία. Το ότι ο Αλιάκμονας έρρεε πιο βόρεια και συνέσμιγε με το Λουδία ποταμό μας το μαρτυρεί ο Ηρόδοτος στο βιβλίο 7 όταν περιγράφει την μετακίνηση του Περσικού στρατού του Ξέρξη στη Μακεδονία. Έτσι Η Μακεδονίς γή ήταν ανάμεσα στην τότε Πιερία (παραθαλάσσια Πιερία)και τη Βοττιαία (το άνω μέρος της Κεντρικής πεδιάδας που ονομάστηκε έτσι από τους Μινωικούς Κρήτες αποίκους υπό τον αρχηγό τους Βόττονα (περίπου 1400π.Χ.).Όσον αφορά συγκεκριμένα τους Μακεδόνες αυτοί ανήκουν στον ευρύ κλάδο των βορειοδυτικών ελληνικών φύλων (ΒΔΕΦ).Κατά τη μεγάλη Αιγαιακή μετακίνηση αμέσως μετά τον Τρωικό πόλεμο (1200-1000 π.Χ.) και η οποία προκλήθηκε από την κάθοδο στα νότια βαλκάνια των Φρυγών(φορείς του πολιτισμού του Lausitz),τα ΒΔΕΦ πιέστηκαν και αναγκάστηκαν να μετακινηθούν.

Έτσι οι Δωριείς από την Πίνδο κατέληξαν στην Πελοπόννησο , οι Θεσσαλοί από τη Θεσπρωτία κατέληξαν στην περιοχή που φέρει το όνομά τους (Θεσσαλία) και πιο πριν λεγόταν Άργος Πελασγικόν. Οι Μακεδόνες κατοικούσαν αρχικά στην περιοχή της Ορέστιδος που τότε λεγόταν Μάκετα και οι Μακεδόνες Μακέτες. Διώχθηκαν από εκεί από τους Ορέστες που ονόμασαν την περιοχή τους Ορεστίδα και εγκαταστάθηκαν στη νότια όχθη της κάτω κοιλάδας του Αλιάκμονα σαν Μακεδνοί. Από εκέι , ακόμα μια φορά διώχθηκαν από Τυμφαίους και Ελιμιώτες και συσσορέυτηκαν στα Πιέρια Όρη σαν Μακεδόνες.Στα τελευταία στάδια της μετακίνησής τους ήρθαν σε επαφή με Αιολόφωνους Έλληνες (Περραιβούς και Μάγνητες) και ίσως αυτό να εξηγεί το ότι η Μακεδονική είναι μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ διάλεκτος που σχετίζεται περισσότερο με την βορειοδυτική ελληνική , αλλά έχει αρκετά στοιχεία αιολικής (διπλασιασμός ορισμένων συμφώνων και περικοπή ορισμένων προθέσεων κ.α.).Το γεγονός ότι ο Ηρόδοτος (1.56.3) αναφέρει τους Δωριείς σαν "Μακεδνούς που κατέβηκαν" σημαίνει δύο πράγματα.Ότι οι Δωριείς και οι Μακεδνοί σε κάποια φάση της πορείας τους συζούσαν (πιθανόν στο όρος Βοιον)ή ότι οι Δωριείς ήταν ένα υποφύλο του ευρύτερου φύλου των Μακεδόνων.Η οργάνωση σε φυλές και υποφύλα είναι κοινή σε όλα τα ΒΔΕΦ της Ηπείρου και της Μακεδονίας.Έτσι τα μεγάλα ηπειρωτικά φύλα Μολοσσοί και Χάονες έχουν διάφορα υποφύλα π.χ. Εγχελάνες, Δασσαρέτιοι,Παραυαίοι(οι δίπλα από τον Αωό που λεγόταν διαλεκτικά και Αίας), ενώ στη Μακεδονία υποφύλο των Ορεστών ήταν οι Τρικλάρες και ίσως οι Αργεάδες να είναι ένα υποφύλο των Μακεδόνων και όχι το όνομα του Βασιλικού τους οίκοι.Το όνομα του οίκου ήταν Τημενίδες και το Αργεάδες είναι πατρωνυμικό (γιοι του Αργέα) και όχι τοπωνύμικό (από το Άργος = Αργείοι).Έτσι οι Αργεάδες είναι πιο πιθανόν να είναι ένα υποφύλο των Μακεδόνων με επόνυμο γενάρχη τον Αργέα.Το όνομα Αργέας δεν είναι τυχαίο. Άργος σημαίνει πεδιάδα και επίσης γνωρίζουμε ότι οι Αργεάδες ηγήθηκαν της προσάρτησης της Κεντρικής Πεδιάδας από τους Μακεδόνες.Άρα οι Αργεάδες ίσως ήταν το πρώτο υποφύλο ορεσείβιων νομαδικών ποιμένων που εξοικιώθηκαν με την γεωργία και την εγκατάσταση σε κάμπο και γι'αυτό επιθύμησαν πρώτη την προσάρτηση της Κεντρικής Πεδίάδας.Η επεκτατική πορεία των Μακεδόνων από τα Πιέρια Όρη διαιρείται σε τρεις φάσεις. Πρώτα έδιωξαν τους Θ΄ρακες από την Πιερία και προσάρτησαν το μέρος της Κεντρικής Πεδιάδας κάτω από την ένωση Αλιάκμονα και Λουδία.Αυτό το στάδιο εκφράζεται μυθολογικά από τον Μαρσύα Μακεδόνα (ιστορικό σύγχρονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την Πέλλα) που θέλει σαν γιους του Μακεδόνα τον Πίερο και τον Άμαθο.Σε δέυτερη φάση προσάρτησαν και το βόρειο τμήμα της Κεντρικής Πεδιάδας διώχνοντας τους Βοττιαίους στην Χαλκιδική (Βοττική)και τους Άλμωπες από την Αλμωπία και κατέκτησαν την Εορδαία διώχνοντας τους Εορδούς πάλι στην Χαλκιδική (Φύσκα).Σε αυτή τη φάση το ανατολικό σύνορο της Μακεδονίας ήταν ο Αξιός καιτο Δυτικό η Βεγορίτιδα λίμνη.Σε τρίτη φάση οι Μακεδόνες επεκτάθηκαν ανατολικά προς την Χαλκιδική και τον Στρυμώνα και δυτικά προσάρτησαν πολιτικά τα ήδη ελληνόφωνα βασίλεια της Άνω (δυτικής,ορεινής) Μακεδονίας :Ελίμεια,Ορεστίς,Λύγκηστίς,Πελαγονία,Τυμφαία.Πολιτική προσάρτηση σημαίνει ότι από Μολοσσικές φυλές γίναν Μακεδονικές φυλές. Είναι γνωστή η ευκολία με την οποία αργότερα οι Ορεστές και οι Τυμφαίοι "μεταπηδούσαν" πολιτικά ανάμεσα σε Μολοσσία και Μακεδονία ανάλογα με το πως τους βόλευε.Με την άυξηση του κράτους τους , ο όρος Μακεδονίς (η αρχική εστία επέκτασης) ξεχάστηκε και όλη η περιοχή έγινε Μακεδονία.

Έχοντας κατά νου την πορεία αυτού του λαού επιστρέφουμε στην ετυμολογία του ονόματος Μακεδονία και Μακεδών.Προέρχεται από το Μακ+δων που σημαίνει ψηλή γη και κατ΄επέκταση ορεσείβιος. Ανάλογη κατάληξη έχει ο Ποσειδών=πόσις+δων=άντρας της γης=στα Δωρικά Ποτίδας. Ο πιο παλιός όρος για τη γη είναι "γδων".Κάποιες ελληνικές φυλές αφαίρεσαν το δ και έμεινε "γων,γην,γαν,γαιαν".Άλλοι πάλι αφαίρεσαν το γ και έμεινε "δων,δη,δα" (π.χ. Δήμητρα=Δήμητηρ= μητέρα γη).Τέλος άλλοι "μαλάκωσαν" το γδων σε "χθων".Έτσι στην πρώιμη Αθήνα ο Ποσειδόνας από σύζυγος της γης (Πόσις γδων) έγινε εραστής της γης (Ερεχθών -> Ερεχθεύς)΄. Μία άλλη παραλλαγή του γδων είναι "κτων" εξού και αμφικτών=κοινή γη .

Ο "πατέρας" της Ιστορίας, ο Ηρόδοτος, ονομάζει Μακεδονία την πέρα της Πρασιάδας λίμνης και του Δυσώδους όρους χώρα (Ε 18) που ορίζεται προς Ν. από τον Πηνειό και τον Όλυμπο (Ζ’ 173), άλλως «Μακεδονίς» (Ζ 127). Οι κάτοικοι αυτής, Μακεδόνες (Ε 18) ή Μακεδνόν έθνος (Α 56, Η 43) ήταν Ελληνικό φύλο και μάλιστα, ήταν κατ΄ εκείνον Δωρικό γένος που κατοικούσε πρώτα στη Φθιώτιδα επί Δευκαλίωνα, παρά την Όσσα και τον Όλυμπο επί Δώρου και που τελικά εκδιώχθηκε από τους Καδμείους και κατέφυγε στη Πίνδο (Α 56).

Στην Ελληνική μυθολογία υπάρχουν τρεις παραδόσεις για το όνομα της Μακεδονίας:

1. Aπό τον γενάρχη Μακεδόνα το γιο του Αιόλου (Ελιαν . απόσπ. 46).
2. Από τον Μακεδόνα τον γιο του Λυκάονα (Βασιλέα της Ημαθίας), πατέρα της Πίνδου και
3. Το όνομα οφείλεται στον Μακεδόνα τον γιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα που απέκτησε τα τέκνα Άμαθον και Πίερον από το όνομα του οποίου ονομάστηκαν τα Πιέρια όρη.(Ησιόδου απόσπ. XXVI).

Ετυμολογικά το όνομα των Μακεδόνων όπως και εκείνο της χώρας των καθώς και τα Μακεδνός, Μάγνης, Μακέτης, λογίζεται από τη δωρική ρίζα μακ- από την οποία παράγονται οι λέξεις μακεδνός (Οδύσσεια η’ 106 = ευμήκης), μάκεδνα, μακεδανός, μηκεδανός, μάκαρ, μακρός, μήκος, magnus κλπ. και σημαίνει επομένως τους ψηλούς σε ανάστημα, τους ορεσίβιους. (Σημ. στη δωρική μάκος = μήκος)

Έχοντας λοιπόν υπ΄ όψη όλα τα παραπάνω, κείμενα του Ομήρου, Ηροδότου, τις τρεις παραδόσεις της Ελληνικής μυθολογίας (Ησιόδου) και την ετυμολογία της λέξεως οδηγούμαστε αναμφίβολα στα ακόλουθα ασφαλή συμπεράσματα:

α) Ο Μακεδών εκ της ετυμολογίας ανήκε στην Ελληνική φυλή των Δωριέων. Κοινό στοιχείο και στις τρεις παραδόσεις είναι ότι ήταν γενάρχης Ηγεμών, και τούτο είναι πολύ φυσικό, αφού η ιστορία του ανάγεται στην εποχή της «Θεϊκής Ηρωικής Βασιλείας» δηλαδή της εποχής που οι ηγεμόνες επιζητούσαν θεϊκή καταγωγή και ηρωικές πράξεις.

β) Εκ της τρίτης παράδοσης ο Μακεδών φέρεται μόλις εγγονός του Δευκαλίωνα δηλαδή πολύ κοντά στην εποχή του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα. Τούτο και μόνο το στοιχείο δικαιολογεί την αναγκαστική φυγή, εκ της ανύψωσης της στάθμης της θάλασσας, από πεδινή περιοχή σε ορεινή. Είναι ακριβώς η περίοδος που ο Όλυμπος θεοποιείται ως το τελευταίο πιθανό σημείο καταφυγής, λόγω του ύψους του. Κατά την ορεινή διαμονή των φυλών και τη γνωριμία τους με τους ορεινούς όγκους κατέστη τότε η ανάγκη ονοματοδοσίας τους. Γεγονός που συνέβη εκ των ονομάτων των διαδόχων (παιδιών) του Μακεδόνα Ηγεμόνα, που εγκαταστάθηκαν σε άλλα όρη. Μετά την υποχώρηση των υδάτων οι επονομαζόμενοι τότε Δωριείς κατέβηκαν στις παρυφές των ορέων (Επιστροφή των Ηρακλειδών) και δημιούργησαν τους πρώτους οικισμούς της νέας Χώρας της Μακεδονίας που επιβεβαίωσε εν προκειμένω στην Ημαθία η αρχαιολογική σκαπάνη.

[Επεξεργασία] Βασιλείς της Μακεδονίας

Κύριο άρθρο: Βασιλείς της Μακεδονίας και Μακεδονικό βασίλειο

Το αστέρι της Βεργίνας είναι ένα ιστορικό ελληνικό σύμβολο της Μακεδονικής Βασιλικής Δυναστείας του Φιλίππου Β' και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το αστέρι της Βεργίνας είναι ένα ιστορικό ελληνικό σύμβολο της Μακεδονικής Βασιλικής Δυναστείας του Φιλίππου Β' και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

[Επεξεργασία] Προϊστορική περίοδος

Είναι αδύνατος ο προσδιορισμός της αρχής αυτής της περιόδου που μπορεί να είναι από τον 12ο αιώνα π.Χ. Κάποια σαφή όμως στοιχεία προσδιορισμού υπάρχουν για τον 8ο αιώνα ενώ ακριβή ιστορικά στοιχεία υπάρχουν από τον 6ο π.Χ αιώνα, αρχή της ιστορικής περιόδου.

[Επεξεργασία] Προϊστορική περίοδος (8ος – 6ος π.Χ. αι.).
Αρχαίος Μακεδονικός στην Πτολεμαϊδα
Αρχαίος Μακεδονικός στην Πτολεμαϊδα

1. Μακεδών (Γενάρχης). Γιος του Αιόλου ή του Βασιλέως της Αιγύπτου Οσίριδος. (Διοδ. Ι. 18, 20). Ή Μακεδών ή Μάκεδνος (Γενάρχης). Γιος του Βασιλέως της Αρκαδίας Λυκάονος (γιου του Πελασγού) (Απολλοδ. ΙΙΙ 8, 1). Ή Μακεδών (γενάρχης). Γιος του Διός και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα. (Στεφ. Βυζάντιος εις λ. Μακεδονία). Εκ των παραπάνω συνάγεται ότι ο γενάρχης του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας ήταν Αργείος Ηρακλείδης στη καταγωγή. Οι παραδόσεις αυτές βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη μαρτυρία του Ηρόδοτου ότι το Μακεδονικό έθνος ήταν Ελληνικό φύλο και μάλιστα Δωρικό, που μετακινούμενο από τη Εστιαιώτιδα της Θεσσαλίας (αρχικά) κατοίκησε στις παρυφές της Πίνδου.

2. Κάρανος (8ος π.Χ. αι.). Γενάρχης, ιδρυτής της βασιλικής Μακεδονικής δυναστείας του πρώτου κράτους με πρωτεύουσα τις Αιγές (σημ. πόλη Έδεσσα), (πάντα κατά τον Θεόπομπο που μάλλον εξ αυτού επαναλαμβάνει και μαρτυρεί ο Διόδωρος). Απόγονος του Ηρακλείδη Τημένου, Βασιλέως της Αργολίδας, που εκστράτευσε από το Άργος και καταλαμβάνοντας τη περιοχή ΒΑ της Πίνδου θεμελίωσε πρώτος τη δυναστεία. Σ΄ αυτή, τη κατά παράδοση καταγωγή από τον Ηρακλή πάντες οι μετά ταύτα Βασιλείς στήριξαν τη προέλευσή τους. Διάδοχοι του Κάρανου ήταν ο Κοίνος και ο Θουρίμας.

Η δυναστεία του Κάρανου βασίλευσε 72 έτη.

3. Κατ' άλλους γενάρχης και θεμελιωτής του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας ήταν ο Αργέας (εξ ου και καλούνταν Αργεάδες τα μέλη της μακεδονικής δυναστείας) που φθάνοντας από το Άργος παρά τις πηγές του Αλιάκμονα εγκαταστάθηκε στην Ημαθία.

4. Τέλος θεμελιωτής του Μακεδονικού κράτους κατά την παράδοση του Ηρόδοτου (Η’ 137 κ επ.) (και που ήταν η πλέον επικρατούσα) ήταν ο εξ Άργους Ηρακλείδης Περδίκκας απόγονος του Τημένου. Σαφής και η περί αυτού μαρτυρία του Θουκυδίδη (ΙΙ 99 και V 80)